Znacie taki krzew? Sama o nim niewiele wiedziałam ,aż tu w necie znalazłam...i teraz juz wiem że to Pięciornik

http://www.zielonyogrodek.pl/lisciaste/pieciornik-krzewiasty












Wszystkie tu pokazane zdjęcia są zrobione u mnie w ogrodzie i mojego autorstwa

Pięciornik krzewiasty (Potentilla fruticosa) to krzew z rodziny różowatych, znany i uprawiany od bardzo dawna. Może urosnąć od 1 do 1,5 metra. Kwitnie nieprzerwanie przez pół roku - od maja do października, choć najobficiej w czerwcu i lipcu. Drobne kwiaty (o średnicy ok. 3 cm) wyrastają pojedynczo lub po kilka na końcach pędów. Znanych jest ponad 30 odmian pięciornika krzewiastego. Kwitną przeważnie w różnych odcieniach żółci, ale również na biało, różowo i pomarańczowo.

Uprawa pięciornika krzewiastego

Pięciornik krzewiasty jest łatwy w uprawie. Rośnie szybko - nawet do 30 cm rocznie. Jest bardzo odporny na mrozy, upały, susze i zanieczyszczenia powietrza. Rzadko atakują go szkodniki. Może rosnąć na glebach piaszczystych oraz gliniasto-piaszczystych, przepuszczalnych. Na wilgotniejszym podłożu kwitnie długo i obficie. Nie toleruje dużej ilości wapnia w glebie - wtedy liście żółkną a krzew choruje.

Wymaga stanowiska słonecznego lub lekko ocienionego. Pięciorniki różowe i czerwone mogą rosnąć w półcieniu - kwiaty nie spłowieją od słońca.

Posadzony w rozstawie 80x80 cm, zaczyna zakrywać glebę już w drugim roku po posadzeniu, dzięki czemu utrudnia wyrastanie chwastom. Młoda roślina zakwita szybko, już w tym samym roku. Pięciornik krzewiasty można co roku nisko przycinać - krzew jest wtedy mniejszy, bardziej zwarty, później zaczyna kwitnąć, kwitnie mniej obficie lecz dłużej. Coroczne przycinanie korzystnie wpływa na zdrowotność. Ważne jest również usuwanie przekwitłych kwiatów.

Zastosowanie pięciornika krzewiastego

Pięciornik krzewiasty nadaje się na kwitnące obrzeża rabat, skalniaki, żywopłoty i szpalery. Jest też dobrą rośliną okrywową. Można go sadzić pod wyższymi krzewami i bylinami. Dobrze wygląda z roślinami o fioletowych i niebieskich kwiatach (lawenda, ostróżka, budleja). Tworzy ładne kompozycje z tawułami, berberysami i roślinami iglastymi. Można także hodować go w większym pojemniku na balkonie.

Mieliśmy u nas kiedyś piękny zamek - trochę historii z mojej małej ojczyzny

Ród Welczek osiedlił się w Łabędach w zamku warownym położonym w pobliżu poczty, za lub przed, kanałem. Stare zamczysko przetrwało jak pamiętają najstarsi mieszkańcy do lat trzydziestych naszego stulecia. W roku 1934 rozpoczęto budowę Kanału Gliwickiego, który miał zastąpić Kanał Kłodnicki. W tym czasie zamek został zburzony, gdyż znajdował się w miejscu, w którym miał przebiegać kanał. Za okres budowy nowego zamku można przyjąć połowę XVIII wieku. Zamek był otoczony pięknym parkiem, który sięgał, aż do torów kolejowych. W parku znajdowała się polana w kształcie podkowy, którą zdobiły przepiękne róże. Zamek otoczony był kutym z żelaza ogrodzeniem. Całość stanowiła uroczy zakątek ledwie widoczny zza drzew. Budynek ten liczył około 25-ciu pokoi, na parterze znajdował się obszerny hall oraz pokoje gościnne, na piętro prowadziły szerokie schody, które w części półpiętra rozchodziły się w dwie strony. Na pierwszym piętrze znajdowały się pokoje oraz sala balowa, z której prowadziło wyjście na rozległy taras. Nieopodal zamku znajdowała się kuźnia, która została unieruchomiona w XVIII wieku. Hrabiostwo von Welczek zamieszkiwało w zamku do końca II Wojny Światowej, tuż przed wtargnięciem Rosjan zamek opustoszał, przez pewien czas Rosjanie zajmowali zamek i zarządzali całym majątkiem.  W roku 1948 do zamku został przeniesiony zarząd PGR, wcześniej jego siedziba znajdowała się nieopodal gorzelni. Oprócz biur w zamku znajdowała się biblioteka, świetlica dla dorosłych i dzieci oraz sala balowa w której jak sama nazwa wskazuje odbywały się zabawy. Z powodu problemów finansowych PGR nie odrestaurował zamku, który powoli popadał w ruinę. Po kilku latach wybudowano baraki do których przeprowadził się zarząd PGR natomiast zaniedbany zamek opustoszał aby następnie dać schronienie Cyganom. W latach 60-tych w ramach akcji "likwidacji śladów niemczyzny" zamek został wysadzony w powietrze przez brygadę Hutniczego Przedsiębiorstwa Remontowego.
	Obiecałam naszej blogowej Stokrotce że pokażę tu u siebie naszą historię o tym zamku.I przywołana dziś do tablicy, Stokrotko kochana,najszybciej jak tylko mogłam, poszukałam dziś skoro świt ,w sieci te teksty. Jako dziecko zaraz po wojnie byłam tam w tym zamku.  Coś pięknego te pomieszczenia, i te szerokie schody na to piętro.  Ale  już tylko wszystko było wyplądrowane. całkowicie puste pomieszczenia. Jedynie książki, i przeróżne szpargały, turlały się po podłodze w jednym z pokoi na piętrze..To był bardzo przykry i bardzo smutny widok dla mnie . Pamiętam to do dziś.. Dawne to dzieje. Dziś w pralce u mnie pierze się pranie( w tym 2 bluzeczki i jedna letnia sukienka którą to całość wczoraj nabyłam w szmateksie za 8 złociszów , ) i czeka mnie pucowanie okien w  werandzie przy wejściu i wiele innych robót zaległych wokół domu.  A z tym Hrabiostwem pamiętam było trochę gadania, że  był ambasadorem we Francji, i że za tą noc kryształową w ramach zemsty mu ten zamek zburzyli.  Jedno wiem jednak na pewno, że nie mieszkali przed 45 rokiem w tym zamku, bo mój Ojciec kupił tą naszą ziemie na której teraz stoi mój dom od hrabiego , ale załatwiał to zarządca hrabiego i nawet nazwisko tego zarządcy mamy w naszych papierach..  Znałam także dwoje podobno jego dzieci z nieprawego łoża. Ich matka u hrabiego była pokojówką..też ją jeszcze pamiętam..

Dzisiaj coś lokalnego, swojskiego –kuchnia śląska.

http://www.libertas.pl/po_prostu_zupa_z_oberiby.html

Po prostu zupa z oberiby

Jednym z najpopularniejszych warzyw wykorzystywanych w śląskiej kuchni była kalarepa. Przeciwnie, jak w innych regionach kraju, tutaj zjadało się ją razem z liśćmi. Były one podstawą wielu potraw, do ulubionych należały jednak zupy.

 Oto jedna z propozycji na zupę z kalarepki.
 Z kości i pęczka włoszczyzny ugotować wywar.
 Dwa pęczki młodej kalarepki razem z liśćmi dokładnie opłukać.
 Bulwę pokroić w plasterki, młode listki w paseczki
. Obrać trzy ziemniaki, pokroić w kostkę, razem z kalarepą wrzucić do wrzącego rosołu i gotować do miękkości.
 Na patelni stopić 10 dag wędzonego boczku pokrojonego w drobną kostkę, dodać łyżkę mąki, zrobić zasmażkę i podprawić zupę. 
Dodać soli lub maggi do smaku.

Dzisiaj coś lokalnego, bym powiedział swojskiego –kuchnia śląska.

Kiedy się mówi o kuchni śląskiej, zawsze pada obok nieśmiertelne hasło - „ciężka”. Dużo mięsa, kartofli, zawiesistych zymftów, gotowanych warzyw i zasmażek. Taki śląski żur na przykład to, jak godoł ujek Ewald: Mo być zomfcity, że jak wsadza lacia do gora to bydzie stoł, jak ten łon, z keregoś się wzion.

Powód ciężaru kuchni jest prosty – jest to kuchnia ludzi ciężko pracujących – ich dania musiały być pożywne, tak żeby sytości starczało na długo na szychcie. Gotowało się z tego co było dostępne, a więc wiadomo, kartofle i warzywa, które rosły w ogródkach przy familoku. Oprócz tego mięso. Wiadomo, ci bogatsi mieli zawsze niespory chlywik w kerym boł wieprzek. Świniobicie to było święto dla cołyj rodziny, som żech jeszcze za bajtla do ciotki Usie na Murckach jyździł na świniobicie maszkecić. A tym co cienko przędli musiała starczać Wodzionka.

Każdy kto tu mieszka słyszał o Roladzie z biołymi kluskami i modrom kapustom, karminadlach z kartoflami i mizeriom, czy krupniokach i żymlokach. W Niemczech do dzisiaj firmy sprzedające wędliny pro forma noszą nazwę Schlesische Wurstspezialitaten czyli śląscy specjaliści od kiełbas :).

A ja chciałbym tu w ramach śląskiej kuchni polecić coś lekkiego, choć zmodyfikowanego, mianowicie Zupa z Oberiby, czyli z kalarepy. Kalarepa na przydomowych działkach była bardzo popularna a zupa z niej pyszna. Mój przepis jest bezmięsny – ostatnio raczę się bezideowo wegetariańska kuchnią więc i ten przepis będzie bez mięsa.

Potrzebuję:

• 2 litry wywaru warzywnego (np. z kostki),
• 2 duże lub 4-5 mniejszych kalarep,
• 4-5 młodych ziemniaków,
• 2 cebule,
• szczypta mąki na zasmażkę (opcjonalnie),
• kapka śmietany do zabielenia,
• olej.

Na patelni rozgrzewam tłuszcz, na który następnie wrzucam posiekaną w ząbki cebulę. Kalarepę obieram ze skóry, osobno odkrawam liście i przebieram (żółknące wyrzucam) następnie drobno siekam. Obraną kalarepę dorzucam do smażącej się na patelni cebuli i lekko obsmażam. Jeśli ktoś lubi, można całość przyprószyć mąką i zasmażyć. W wywarze warzywnym natomiast gotuję pokrojone w kostkę, niekoniecznie obrane ze skórek ziemniaki (będę konsekwentnie promował nieobieranie ziemniaków – zachowują wtedy wszystkie swoje wartości, witaminy, etc). Kiedy ziemniaki zmiękną dorzucam zawartość patelni i jeszcze chwile gotuję. Następnie zupę zabielam śmietaną i gotowe:).

Smacznego!

Łukasz Miśka

Takie trochę niedzielne wspomnienia z tamtych lat

W tamtych odległych czasach, czasem także zaczęły być już organizowane jakieś wycieczki
zakładowe
w niedziele. Pamiętam tą pierwszą do Szczyrku latem.
 Miałam na sobie śliczną kretonową sukienkę, a w torbie jedzenie, które starczyłoby dla połowy uczestników tej wycieczki, którą organizował dział socjalny w którym pracowała moja przyjaciółka Ruth(mieszka juz od lat w Niemczech daleko przy samej juz francuskiej granicy).

Było bardzo ciepło ,nawet trochę za ciepło na wspinaczkę górską, a moja torba była mi ciężkim kamieniem z tym jedzeniem jakie mi zapakowano w domu. 2 flaszki z napojami. Chyba jak zawsze była to kawa zbożowa z  kozim mlekiem.

Kiedy się zorientowano co ja tam tak ciężko dźwigam ,znaleźli się bardzo szybko tacy którzy mnie odciążyli. hehe

I jeszcze jedną wycieczkę zapamiętałam, ale to było zimą i także do Szczyrku naszym zakładowym autobusem, wyjazd na narty. Wówczas to na tej oślej górce odmroziłam sobie palce u rąk.

Dobrze że instruktor mnie zauważył i odesłał do schroniska bo mogłam się tam nieźle załatwić. Pamiętam że kiedy weszłam do schroniska, ktoś pił herbatę z plasterkiem cytryny. Oj jeszcze teraz pamiętam zapach jak się unosił w powietrzu. Cytryny chyba u nas pojawiły się dopiero 10 lat potem..

Teraz juz nawet pewna jestem że wycieczki były w 1952 roku, bo jeszcze kolejki tam nie było bo uruchomiono ją 1953 roku

http://turystyka.wp.pl/title,Beskid-Slaski-trasa-spacerowa-Szyndzielnia-Klimczok,wid,15565078,wiadomosc.html#czytajdalej

Wycieczkę zaczynamy na górnej stacji kolejki gondolowej prowadzącej tu z Bielska-Białej Olszówki. Kolejka kursuje od maja do sierpnia od 9 do 19.30, a przez pozostałą część roku od 9 do 17.30. (w poniedziałki od 10). Dojazd do dolnej stacji kolejki autobusem MZK nr 8 z dworca PKP i PKS. 

Początek naszej trasy przy górnej stacji kolejki gondolowej (zielony szlak do Olszówki Górnej – ok. 1 godz. 30 min). Jest ona jedyną kolejką gondolową wBeskidzie Śląskim. Wybudowano ją w roku 1953, a w latach 1994 - 95 przeszła gruntowną modernizację. Na odcinku 1810 metrów pokonuje różnicę wysokości 449 metrów, a jazda na górę trwa 6 minut. Kierujemy się lekko w górę za zielonymi znakami, po chwili dochodząc do żółtego szlaku z Olszówki Dolnej – ok. 1 godz. 45 min. Idziemy przez pozostałości po wielkiej dawniej Hali Kamienickiej, w kierunku schroniska PTTK na Szyndzielni, oddalonego od stacji kolejki o kilka minut. Sama nazwaSzyndzielni pochodzi od gontów, które w miejscowej gwarze noszą nazwę „szyndziołów”. 

Znajdujące się tuż pod szczytem Szyndzielni schronisko jest dużą kamienną budowlą. Powstało w roku 1897, wybudowane przez niemiecką organizację turystyczną Beskidenverein. Wielokrotnie rozbudowywane i modernizowane jest najstarszym obecnie istniejącym schroniskiem PTTK w polskich Beskidach. 








Zdjęcia z sieci

Wspomnienia obudziły we mnie mojego,, Beboka "i muszę sobie dziś zrobić tu przerwę-zapraszam na niedzielną popołudniową kawę

http://www.tekstowo.pl/piosenka,formacja_niezywych_schabuff,baboki.html

Tu  na Śląsku wciąż wielu rodziców straszy niegrzeczne dzieci.

 Według dawnych opowieści Bebok był niewielkim demonem przypominającym puchacza, 

który mieszkał w ciemnych piwnicach czy na zakurzonych strychach i znęcał się nad

 nieznośnymi maluchami.

Baboka ocaliła od zapomnienia znana przed laty kapela Formacja Nieżywych Schabuff,

Tekst piosenki:

Gdzieś głęboko pod moimi 

i twoimi powiekami 

tam gdzie czarów jest miasteczko 

spotkasz mnie! 

Jestem diabłem co się zowie 

i z wiedźmami jestem w zmowie 

nieźle bawię się! 

Posłuchaj i zaśnij! 

Posłuchaj i śpij! 

Bo nie ma baboków 

jestem ja i ty 

jestem ja i ty 

Na podniebnym szlaku koni 

Falujących morskich traw 

każdy pragnie mieć marzenie 

czemu nie? 

Mimo błahej tak tęsknoty 

palą mnie przyziemne cnoty 

by nastraszyć cię. 

Posłuchaj i zaśnij! 

Posłuchaj i śpij! 

Bo nie ma baboków 

jestem ja i ty 

jestem ja i ty 

i choć głaszczę cię nocami 

pod twoimi powiekami 

robię psoty, same bzdury 

przecież wiesz 

że mój świat jest taki mały 

czemu tak wytrzeszczasz gały 

ja naprawdę bardzo kocham cię! 

Posłuchaj i zaśnij! 

Posłuchaj i śpij! 

Bo nie ma baboków 

jestem ja i ty 

jestem ja i ty

śrubki, sworznie ,nakrętki( kto duchy przeszłości przywołuje ciąg dalszy)

Może i ja pozostałabym tam w tej hali w ogromnym parku maszynowym, ale los chciał inaczej.
Ale do przodu.
 Były tam tokarki różnego rodzaju, frezarki , szlifierki, również już i automaty, które po ustawieniu, samodzielnie wykonywały te wszystkie czynności jakie my dziewczyny wykonywałyśmy w systemie dwuzmianowym (ja nie, bo do szkoły chodziłam).
Pracę teraz rozpoczynałam o szóstej rano, więc musiałam  o 5 wstawać, i na piechotę, lato czy zima, pomaszerować dziennie te 2 kilometry z domu do pracy.

Tylko przez 1 miesiąc mnie uczono zawodu tokarza, a że bardzo szybko łapałam jak i co, to pewnego dnia ,wysłano mnie nagle ni stąd ni zowąd w raz innymi  nowymi pracownikami na egzamin, i zamiast zdenerwowania śmiać mi się chciało , bo przecież z teorii nic mnie nie uczono, a taki właśnie miał być ten egzamin.  Szłam na pełnym luzie przekonana że i tak obleję, a wiecie co mnie pytano?. Życiorys Stalina oczywiście, potem trochę rysunek techniczny ,ale tylko pokazać na rysunku śrubkę i nakrętkę.   Zadowolenie ze strony mojego mistrza było wielkie, bo się okazało że tylko 2 osoby z około 20 zdały ten egzamin(ja jedna z tych naszych rewolwerówek) .  Życiorys na szczęście jeszcze bardzo dobrze  pamiętałam z naszej podstawówki, bo to był wymóg tamtych czasów, bez tego życiorysu ani rusz w tamtych czasach, hehe.
I po tym egzaminie  już zostałam przyjęta w poczet prawdziwych wykwalifikowanych tokarzy rewolwerowych, i od tej chwili pracowałam już w akordzie.

Śrubki, sworznie, nakrętki w ilościach setek sztuk w czasie 8 godzinnej pracy z półgodzinną przerwą na śniadanie w szatni.Ciemna, brudna, z szafkami na nasze ubrania. Kiedy się tam po schodkach schodziło jak do piwnicy,to od dymu papierosów nawet tej żarówki pod sufitem trudno było zobaczyć.

W takich warunkach jadłam przyniesione z domu śniadanie na ławce razem z innymi. Można było pójść po kawę zbożową z mlekiem którą dostarczono na halę, ale mnie szkoda było iść po tą kawę, bo to na końcu hali było. Wolałam posiedzieć przez te pół godziny ,bo straszliwie męczyło mnie to stanie przez cały czas pracy przy tej maszynie.

A was napewno to czytanie, więc dalej następnym razem...

Budynek został wybudowany przed rokiem 1945. Ciekawostkę stanowi też winda tzw. paciorkowa – 14 kabin podwieszonych jedna pod drugą. Wchodzenie i wychodzenie odbywało się w czasie ruchu windy, który odbywał się w sposób ciągły.

Przez ten budynek wchodziło się na Zakład. Zdjęcie mam z sieci Biegałam jako goniec na piechotę na 7 piętro,a nawet czasem kilka razy dziennie. Windę uruchomiono po tym jak już  nie byłam gońcem

Kto duchy z przeszłości raz przywołuje

Kto duchy z przeszłości raz przywołuje ten nie tak szybko potem się od nich nie uwolni.

Niestety zanudzę was chyba jeszcze trochę moimi wspominkami. Fabryka i tak duży zakład w którym ja startowałam jako młode niewyrośnięte jeszcze pisklę, to był widok dla mnie przerażający. Ten ciągły huk i hałas powodował, że czasem mówiono do mnie -,,co ty tak krzyczysz", kiedy byłam już poza Zakładem.

Kiedy moją przyjaciółkę zatrudniono na stałe w biurze socjalnym na stanowisku referentki(z jej 7 klasami podstawówki hehe, ale takie to czasy były) mnie karnie przeniesiono do hali produkcyjnej na tokarkę rewolwerową, przez głupi kawał mi się dostało ,i tylko dzięki mojej koleżance z technikum która pracowała w dziale kadr, nie zostałam natychmiastowo zwolniona.

Miałam już od 2 miesięcy 16 lat, i wczesną wiosną zaczęłam naukę zawodu tokarza,jednak było to z przymusu a nie z własnej woli. ale o tym w następnym odcinku wspomnieniowym bo nie będę tu przeciągać w tekstach..


Miałam pójść po jedzenie dla żółwi ,ale tam tak leje,że się wycofałam ,i po zjedzeniu kiełbasek na późnym śniadano-obiedzie ,mam znów trochę siły by tu coś dopisać. Mam nadzieję, że ten tekst was za bardzo nie nudzi.

W magazynie odzieżowym, mila pani Wanda(znała mnie i ja ją, bo mi pisemka odbierała, z czasów, kiedy jeszcze niedawno gońcem byłam) bardzo długo szukała rozmiar kombinezonu który by na mnie pasował, niestety bezskutecznie, bo rozmiarów dziecięcych nie produkowano, a ja taki potrzebowałam z moją wagą 44 kilogramową przy wzroście 156.

W domu rozpłakałam się rzewnie kiedy mojej Mamie pokazałam  co na drugi dzień miałam na siebie włożyć.

Rozmiar na jakiegoś  100 kilogramowego wielkiego człowieka.

Moja Mama ,nieskora do wylewnych czułości(tacy kiedyś byli rodzice,i nie tylko moja Mama) wzięła kombinezon, usiadła przy maszynie do szycia, i wszywając jeszcze wówczas już modne poduszeczki w rękawy i biały kołnierzyk , zmniejszyła to monstrum do moich rozmiarów,i zrobiła ze mnie modelkę hi hi , tylko zdjęcie zrobić przy tokarce, i nabór chętnych do wykonania tego zawodu zapewniony.
 Nie uwierzycie ale to tak naprawdę potem było, hehe

Kiedy moje koleżanki z biura pocztowego przyszły z ciekawości mnie oglądać, to  potem kilka z nich napisało podanie o przeniesienie na te tokarki do przyuczenia zawodu, i niektóre z nich pracowały tam przez wszystkie lata aż do  osiągnięcia przez nie wieku emerytalnego.

Ale to juz dziś naprawdę tylko tyle, ale obiecuję dalszy ciąg ,bo zaczyna mnie wciągać moja przeszłość o której juz prawie zapomniałam, tyle lat juz od tamtego czasu minęło...






obrazek z sieci ale bardzo podobna ta tokarka do tej mojej z lat pięćdziesiątych rodem z ZSSR u