piątek, 8 lutego 2013

A boło to we kar­na­wale

http://kopruch.blazejczak.eu/2012/01/jak-zech-sie-na-muzyka-rychtuwol/




Jak żech sie na muzyka rychtuwoł


Powiym Wom, moi roz­to­mili, jak żech sie na muzyka za kawa­ler­skich casow wybiy­roł ze mojom lip­stom Trudlom, a boło to we kar­na­wale roku pań­skigo… niy tego niy powiym, bo sie pora­chu­je­cie wiela tyz to moga mieć lot a mom ich… no przyńdźmy do sprawy. Tak ongy­fer boło to przed mojom żyniac­kom i bołech wtedy mody i niy­piykny jako i dziś, ale to do rzecy niy przi­no­leży.
Miyszkołech we takym fami­loku co sie teroz blo­kym nazywo, co mi sie nic a nic niy podobo, bo bloki mi sie inacy i smutni koja­rzom. Ancug wisioł wypu­cu­wany na biglu we śranku, halbki wyglan­cu­wane stoły wele nachtiszla, ślips wisioł na krołn­lojch­trze a jo sie goloł na glanc przed tro­cha świdra­tym zdrza­deł­kym. Coby sie wpra­wić w dobro sztima kar­na­wa­łowo, toch sie gwiz­doł na prze­mian z mojym cyzym tanzsz­la­gry i łod casu do casu szlu­ko­łech sie ze lagerki jasnego piwka. Noroz wtoś zazwo­nioł do dźwiy­rzi.
– Jezderkusie coz robić? Bołech ganc goły, jak to przi goly­niu — wiy­cie?
Myślołech, że to moja Trudla juz przi­la­zła mi noprze­ciw. Niywiela ponad to myślący, łotwiy­rom dźwiy­rze. Żodnego niy ma za niymi. Wystawiom łeb za dźwiy­rze, gawca w lewo, w prawo. No żodnego niy widza. Noroz zro­bioł sie cug i za dupom zatrza­sły mi sie moje dźwiy­rze. Jo goły na siyni ino ze brzi­twom we ryn­cy­sku i z namy­dlo­nym pyskym.
– Jeronie, coz teroz robić? We pomiysz­ka­niu przeca żodnego niy ma.
Dźwiyrzi brzi­twom niy łotwo­rza, bo zomek mom sto­mi­loń­ski, futrziny ze moc­nego dębu, zowiase żech niy­downo przed zło­dzie­jami zaszto­pu­woł driny bol­cami. Nic mi do łeba mon­drego niy przi­cho­dzioło. We tym momyn­cie sły­sza, że z dołu wtoś idzie na wiyrch. Gefnołech bez gelyn­der — to szli betlyj­ko­rze, bo jak roz boł przeca cas kolyn­du­wa­nio.
– Coz robić? Niy moga dzie­cy­skom tak sie nagi poko­zać, bo zgor­szy­nio nasieja na cołko ulica i bydzie łostuda jak dio­bli.
We tym stra­chu i sztra­mongu zazwo­nio­łech do moji som­siadki Kowolicki ze nadzie­jom, że mi pożyco jakiś werk­cojg i sie gibko moje dźwiy­rze łotwo­rza. Zwonia, zwo­nia i po cwor­tym zwonku drzwi sie łotwo­rzoły. Jak mie Kowolicka łobo­coła — tak padła zym­dlono na dylowka we antryju.
– Jezderkusie, nowo biyda! Co z tom Kowolickom robić?
Zawarech dźwiy­rze i sko­co­łech do jeji kuch­nie po gor­cek wody i jom cuca. Przi dru­gym gorcku mi sie udało i jak łona mie spo­ko­pioła wtoch jest, to zro­bioła sie blado jak kyjza, żech jom musioł zaniyś na szi­zlong do izby Tamech ji wszystko doku­mynt­nie wyta­ba­coł. Patrzała na mie jak na gupigo. Boła jed­nak doś pojętno, ale wystow­cie sie: co byście zro­biyli, kej by Wom za dźwiy­rzami sta­noł we ćmoku goły chop ze brzi­twom w ryn­cy­sku, namy­dlony i z bar­dzo gupiom minom? Toz myśla, że byście tyz zym­gleli. Poprosiołech Kowolicka ło jakiś szrau­byn­ci­jer coby sie te moje pie­troń­ske dźwiy­rze łotwo­rzić. Kowolicka niy miała żodnego ink­szego nocy­nio ino sie­kyra we śrancku pod aus­gu­sym. Polozech po nia. Coby jom wycią­gnąć z pod tego aus­gusa, toch sie musioł sied­nąć na rycka co wele niego stoła. Przepomniołech blank, że na ty rycce poło­żo­łech moja brzi­twa jagech broł­woda do gorcka na cucy­nie Kowolicki. Ta brzi­twa leżała tak masz­kyt­nie, że mi prze­rzła ta cyńść ciała, wtoro sie wsty­dza tu pomia­nu­wać. Bołech za kwilka cołki spyr­skany krwiom i loła sie łona zymie jak woda z kokotka. Musiołech jed­nak coś drabko zro­bić, bo sytu­acjo sto­wała sie coroz gup­szo. Dopodech ta sie­kyra, wzion z rycki ta niysz­czę­sno brzi­twa i… i we tym momyn­cie naroz wtoś zazwo­nioł do dźwiy­rzi Kowolicki.
– Trza łotwo­rzić drab — myśla.
Coby dali niy sioć zgor­szy­nio swo­jym nagym wyglon­dym, toch wycią­gnoł ze tualetki we antryju szu­flodka coby tyn noj­więk­szy wstyd zakryć. Łotwiy­rom dźwiy­rze a tam za niymi betlyj­ko­rze. Jak mie łobo­cyli, pokrwa­wio­nego, ze sie­ky­rom i brzi­twom w rynce i ze szu­flod­kom bez dna — cegoch wtedy niy wie­dzioł — to sop­nyli na słody i haidi uciy­kli na doł.
Jedyn sztok niży zro­bioło sie nowe larmo, bo wtoś szoł na wiyrch i dostoł betlyj­kom po gowie. Potym sie łoko­zało, że to boła moja lip­sta — Trudla, co juz noprowda szła mi noprze­ciw. Jo juz coroz mni poj­mu­woł z tego co sie wypra­wiało. Jak Trudla łobo­coła tyn cołki tyja­ter: no mie z brzi­twom, sie­ky­rom, pokrwa­wio­nego i ze rom­kom zamiast szu­flodki niży pępka i posu­chała mojigo gupigo goda­nio, to ji sie gym­bu­sia łotwarła jak klapa z gołęb­nika. Wzion żech sie wtyn­cos za te moje dźwiy­rze a sie­ky­rom poszło mi to doś gibko.
Zaś łod dug­szego casu, bez dziurka we swo­ich dźwiy­rzach, filu­wała ink­szo moja som­siadka — Lukascycka. Z tego co widziała, zdało ji sie, że to jest napad i zazwo­nioła na poli­cyjo. Jak jo juz koń­coł łodłu­pu­wa­nie moich futrzin, to łoni juz byli.
Niy byda Wom powto­rzoł tego co mi moj dziu­be­cek — znacy Trudla — napy­sku­woł, bo to mogom prze­cy­tać dziecka i bydzie nowe zgor­szy­nie. Wpodech w taki sztres, żech ino som łobcią­gnoł halbka i poszo­łech spać. Dziwuwołech sie rano niy­po­mier­nie, cymu moje zdrza­dło we antryju jest na wyso­ko­ści pasa pole­pione flo­strym a sztep­deka cołko we krwi?
Jesce chca na koniec pedzieć, że kejby niy moja Trudla i Kowolicka, tobych do Wielkanocy prze­sie­dzioł we here­ście.
To by boło tyla ło ty łostudzie.

                                                         **************************
Mieszkam na Śląsku a śląskiego tak naprawdę nie znam i mówić nie potrafię. Dlatego kiedy natrafiam na taki ,,cukiereczek" to się bardzo cieszę.

 Jak znalazłam  tu w sieci to opowiadanie , najpierw 2 razy to czytałam by raz to zrozumieć he he.  Jest czas by się zabawić karnawałowo ,a jak nie ma się ku temu takiej możliwości jak ja tu teraz ,to przynajmniej coś zabawnego mogę  sobie poczytać, a wam to wklejam,i kto chce może się pomęczyć. Ciekawa jestem kto przeczyta do końca ze zrozumieniem. Jak będzie taka potrzeba to służę za tłumacza. (mówić nie potrafię ale rozumieć to i owszem)

A co u mnie słychać?
 Ano jak to u starej baby, mogę tylko o chorobie he he, choć śmieszne to nie jest. 
Dziś w nocy prawie nie spałam i tylko z dużym oporem nie wezwałam pogotowie.
 Strasznie mnie znów dopadło jakieś wyjątkowo paskudne zapalenie oskrzeli i w nocy myślałam że się uduszę.
 Orkiestra która we mnie gra jest wyjątkowo donośna.
 Wtóruje jej okropny kaszel .
 Za godzinę następna porcja antybiotyku.
 Zamiast faworków na które zupełnie straciłam apetyt.
 No i tak to u mnie. 
Lepiej sobie poczytajcie to naprawdę fantastyczne ,z poczuciem śląskiego humoru napisane opowiadanie.

Archiwum bloga