wtorek, 5 czerwca 2012

Bajka i nie bajka


Znalezione w sieci. 
Na dworze dziś u nas leje. 


Ta bajka to posiada również inny taki morał moim zdaniem,że nie warto być za dobrym. Ja pamiętam jeszcze takie czasy z PRL u kiedy chleb był tak tani że opłacało się go kupować na karmę dla zwierząt. Pewnie wielu ten darmowy chleb również w tym celu sobie pobierało.







Bajka o darze szczerego serca i złym prawie



Zbigniew Żbikowski
Kto w obliczu ludzkiego nieszczęścia
ogląda się za sposobnością czerpania
korzyści godzien jest najwyższego potępienia.

Prastare prawo natury

Razu pewnego w kraju, który dobrze znacie, szedł wędrowiec - mój przyjaciel. Skory do psot no i figli. Szedł on do pobliskich Rygli. Rygla to mieścina mała, w której znaleźć coś zamierzał, ale z tego się nie zwierzał, więc ja nie wiedziałem po co tam szedł. Ów wędrowiec maszerując, tupał nogą podśpiewując - i rytmicznie podskakując. Każdy, kto go widział wtedy zapominał swojej biedy - zapominał swoje troski, na ten widok niemal boski. Bo wesoły nasz bohater w sercu budził miły wiater, który, jak się często zdarza, humorem innych zaraża. Uszedł tak już wiorst on wiele - minął lasy, minął strumień, a na mostku - tam przy drodze - stanął on na jednej nodze i tak patrzył w bystre wody. Dziwił się prawem przyrody. Zachwycał się harmonią tego prawa. Zadziwiała go cała ta sprawa. Bo jakże się tu nie dziwić? Wszak cud to jest prawdziwy, że ptaki latają, bo skrzydła mają. Ryby dla ciągłej ochłody nie wychodzą wcale z wody. Psy szczekają, muchy brzęczą, a dzieciaki ciągle broją, no a inni coś tam jęczą...
- Jęczą?! - rzekł wędrowiec zaskoczony treścią swojej opowieści - Wszak wesoło być tu miało! Jakie jęki? Co się stało?
Gdy rozejrzał się uważnie, skąd te jęki docierają, to zobaczył kobiecinę, która smutno zawodziła. Podszedł do niej i zapytał:
- Co takiego cię spotkało? Czemu smucisz się tak strasznie?
- Oj, chłopaku, chłopcze drogi, rozbolały mnie już nogi. Idę przez te różne strony, nigdzie miejsca nie zagrzeję. Wiele złego mi się dzieje. Mój ty młody przyjacielu! Ja nie jadłam od dni wielu. Liście szczawiu są moją strawą. Z kałuż wodę piję, gdy pragnienie mnie przydusi. Zobacz jak ja sobie żyję. Ja nie mam się smucić?
Wędrowiec, gdy takie usłyszał słowa, poczuł, że pełna staje się jego głowa pragnienia, by ulżyć jakoś niebodze. Usiadł na ziemi przy drodze i rozwinął swój tobołek. A w tobołku skarbów wiele, bo bohater nasz nadziei pełny po uszy, sam w poszukiwaniu lepszego losu w świat ruszył. Był tam kozik dosyć spory, dwa kamienie na psy srogie, gdyby czasem zaszły drogę, no i pół bochenka chleba. Wziął ten chleb i dał kobiecie. Coś pomyślał o swej diecie, której pragnąć raczej nie chciał. Wdzięczność jaką wyraziła ta biedna nieboga, sprawiła, że dalsza wędrowca droga pełna była ogromnej przyjemności, z otrzymanego daru wewnętrznej miłości. W takim oto humorze wszedł on do miasta, a tam wielu innych biedaków zobaczył. Jeden o kulach, inny na wózku, a inny leżał rzucony w błocie. Gdy to widział nasz wędrowiec, przykro mu się zrobiło tak bardzo, że zamartwił się nad ludzi tych złym losem. 
- Ale cóż po największej nawet miłości, gdy człowiek sam biedny. Pewnie sam zagoszczę w rynsztoku najdalej za pół roku? - pomyślał i przeraził się swym losem, który niepewnym stał się już wtedy, gdy za serca ruszył głosem, by opuścić progi biedy. Bieda także jemu była doskwierała... A była to bieda niemała. 
Jednak zebrał w sobie siły i swych zmartwień się wyrzekał. Mimo biedy, dla ludzi był miły, więc się pracy wnet doczekał. A była to praca w piekarni, gdzie uczył się piekarskiego fachu. Często bywał w jadalni i zapomniał o wielkim strachu o dzień jutrzejszy i najbliższe lata. Mistrz swej córce go wyswatał i tak by się ta bajka skończyła, gdyby nie sprawa jedna niemiła. 
Nasz bohater miał w swej pamięci, jak się jego los odkręcił i nadal myśli pełna była jego głowa, by coś biednym ofiarować. Dlatego co dzień o poranku, na swego domu krużganku kosze z chlebem wynosił i każdego biednego na poczęstunek prosił, by chlebem się posilał nie płacąc ni grosza.
Minął rok jeden. Minął rok drugi... Nasz drogi altruista, choć nie brał kredytów, zaczął mieć długi. Bardzo go to zdziwiło, bo przecież dodatnie miał wszystkie bilanse, gdy księgi swoje prowadził. Podatki dochodowe do skarbu odprowadził, więc w przekonaniu, że to pomyłka, że problem już znika, do domu swego wpuścił komornika. Komornik, gość kusy, coś tam głośno krzyczy - przyjechał chyba specjalnie ze stolicy. Pewnemu swojej kariery podsunął pod nos jakieś papiery. W kwitach tych jasno napisane stało, że podatków było zapłaconych mało, bo policja podatkowa wykryła, że kwota VAT się gdzieś ulotniła.
- Jaki VAT? Wszystkie podatki płaciłem chętnie i o czasie - mówił te słowa bohater naszej bajki i jak ten głupi Jasiek trzymał się za głowę kręcąc nią z niedowierzaniem. 
- Jak to VAT jaki!? - komornik wrzasnął oburzony. - Jadły darmo chleb biedaki? Jadły? To podatek VAT państwu się należy? Nie zapłacisz - zgnijesz w wieży! 
Komornik maszyny i chlebowe piece zapieczętował rozpętując hecę. Wszyscy się w mieście od władz dowiedzieli, że piekarz przestępcą co zyskiem się nie dzielił. Oznajmiono całemu światu, że ów zbrodniarz nie płacił VAT'u. A że gawiedź to lud prosty i szary to zażądał srogiej kary. Tak oto w wielkiej gracji, władze użyły manipulacji, by na swoim postawić i dobrego człeka przed sądem rozprawić.
- I co się teraz ze mną stanie? Dlaczego to wszystko się dzieje? - płakał nieszczęśnik na żony łonie, gdyż czuł, że to już jego koniec.
Dnia pewnego do drzwi załamanego piekarza goniec zastukał. To się czasami zdarza. Stało się i wtedy, bo dalszy etap nadchodził biedy. Sąd wielce wysoki i łaskawy datę wyznaczył jego sprawy.
Sędzia, człek surowy, nakazał wymierzyć pięćdziesiąt batów za nie odprowadzenie VAT'u darczyńcy, który chleba ostatnią swoją kromkę podarował głodnemu, bez brania odeń zapłaty najmniejszej. Sędzia niewzruszonym pozostał na ten odruch serca i zażądał w imieniu państwa, by przyznał się do swego draństwa i rezygnując z oszustwa zamiaru pogodził się ze swoją karą. Uprzedził sędzia tego przestępcę, że jeśli jeszcze raz darmo komu chleb daruje, a VAT'u nie odprowadzi, to tak się zdenerwuje, że za kratą go osadzi. 
- Lata siedzieć w celi będziesz - z piedestału groźny sędzia mówił temu biedakowi - wybij sobie bracie z głowy, że to państwo ty oszukasz. 
W imię tego wyroku wleczonego jak zwierza przywiązano do pręgierza. Wymierzono wszystkie baty... Nie od razu, lecz na raty, żeby dłużej poniżony stał na mieście obnażony. 
Nasz bohater mocno się w życiu swym sparzył. Jemu już więcej się to nie zdarzy. Nie mógł dawać darmo chleba, chociaż taka jest potrzeba. A przez to biedni stracili, bo teraz w głodzie żyli. Ani pracy, ani chleba... Państwo o nich zapomniało. Nic od siebie nie dawało. 
Państwo nie bierze do swojej głowy, żeby ulżyć trudnemu losowi ludziom, którzy są w potrzebie. O czym mowa? Wszak to wiecie. Kataklizmy są na świecie. Ludzie cierpią... tracą domy. No i pomoc z każdej strony jest potrzebna niesłychanie. Szczodrzy ludzie, którzy pomóc groszem mogą, wysyłają różną drogą to co mają. Z serca dają. SMS'y wysyłają, by w ten sposób akcję wspomóc. I wiecie co dalej się dzieje? Największe i najbardziej podłe draństwo. Z podatku VAT nie potrafi zrezygnować państwo. A kto zyski czerpie z biedy i cierpienia, w straszliwą pijawkę się zmienia, która tylko dlatego żyje, że krew ofiar wszystkich pije. Niech to usłyszą ci wszyscy urzędnicy skarbowi, co łamiąc sobie głowy hołubią takiemu prawu, zamiast wrzucić je do stawu.
wu.

16 komentarzy:

  1. Z podatku VAT nie potrafi zrezygnować państwo. A kto zyski czerpie z biedy i cierpienia, w straszliwą pijawkę się zmienia, która tylko dlatego żyje, że krew ofiar wszystkich pije. Niech to usłyszą ci wszyscy urzędnicy skarbowi, co łamiąc sobie głowy hołubią takiemu prawu, zamiast wrzucić je do stawu.
    wu......
    Witaj:-). Pozwoliłam sobie skopiować ostatni tekst. Bajka czy nie ale prawda jednak, Uleczko. Państwo na nas żeruje! Ot co. Pozdrawiam cieplutko i...podsuwam parasol:-)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nic dodać, nic ująć Uleczko. Pamiętam sprawę piekarza, który oddawał chleb ludziom i skarbówka puściła go z torbami.Smutne. Serdeczności.

    OdpowiedzUsuń
  3. odp. Dla Maya. Pamiętam tą historię była dosyć głośna i powodowała ogólne oburzenie. Pozdrawiam Maya serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  4. odp. dla Hanna. Witaj Hanna. No właśnie. Skandalicznie się z nim obchodzono. Uściski serdeczne

    OdpowiedzUsuń
  5. Dzięki Uleczko:-). Historyjka stara, ale jara i na czasie, heh.

    OdpowiedzUsuń
  6. Maya, ja się już nauczyłam,że nie warto być za dobrym bo to się potem zawsze niestety różnie kończy dla tego darczyńcy.

    OdpowiedzUsuń
  7. Jak to jest że w każdej bajce zawarta prawda jest,

    OdpowiedzUsuń
  8. Właśnie- "A kto zyski czerpie z biedy i cierpienia, w straszliwą pijawkę się zmienia, która tylko dlatego żyje, że krew ofiar wszystkich pije". Ja nie lubię takich ludzi i omijam ich z daleka... Ella

    OdpowiedzUsuń
  9. odp. dla zagubiona Witaj Bogusiu. Niestety to było naprawdę. Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  10. odp. dla Ella. Witaj Ella cieszę się że tu do mnie dotarłaś. Kiedy tym razem okazało się tą pijawką nasze Państwo niestety. Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  11. Uleczko ! Takie pijawki są w naszym dniu codziennym na dzień dobry, nie tylko poniósł koszty i sądy właściciel piekarni,ale masę osób przez "kulawe" prawo i tzw. NIENAWISTNE SĄD:))Dużo by pisać na tą niesprawiedliwość -:))).Serdeczności ślę zadowolniona z zbawiennego deszczuyku dla ogrodów pól i lasów! - alutka-

    OdpowiedzUsuń
  12. Witaj Alutko późną porą. Masz rację ten deszcz przyrodzie był już bardzo potrzebny. Tylko jest za zimno na ogórki i pomidory. Ja nie mam żadne warzywa, ale mój starszy syn i brat . A co do niesprawiedliwości to ja nie wiem dlaczego dobrego człowieka tak trzeba karać. Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  13. Witaj:-). Masz rację - nie warto, ale jak to zrobić skoro taki charakter? Masz pomysł? he he. Buziaki. Ps. wejdź w ustawienia a potem ustaw komentarze tak, jak mam u siebie. Wtedy można będzie komentować bezpośrednio;-)

    OdpowiedzUsuń
  14. Właściwie to nie bajka a szczera prawda. U nas -gdy na południu kraju była powódż-chciał pewien człowiek podarować ze swojego sklepu nowe garnitury i okazało się, że gdyby je wyrzucił nie zapłaciłby podatku a gdy chciał na szlachetny cel ofiarować musiał ów podatek zapłacić. I bądź tu człowieku dobrym :(( Pozdrawiam- axis

    OdpowiedzUsuń
  15. Odp.dla Maya.Skoro taki charakter to szkoda gadać. Zawsze się znajdzie taki który dobroć tą egoistycznie dla siebie wykorzysta,niestety na ogół bez wzajemności.Maya kochana, kiedy ja w tych ustawieniach się poruszam jak ślepa kura. Napisz w którym miejscu(jak już wejdę w te ustawienia) zaznaczyć to ustrojstwo pliiiiisss!!

    OdpowiedzUsuń
  16. odp. dla Axis Myślę że to dlatego bo byłaby to furtka dla kombinatorów. Nikt nie lubi podatki płacić. Cieplutko pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Archiwum bloga